یا لطیف "

مهربان من !

افتان و خیزان به درِ خانه ی تو " آمده ام که خیالم را به مهربانیت " آرامش بخشی .

هنوز هستی ام از هم نپاشیده است .

متن من پراکنده است و از اشراق قوّت تو " چیزی نفهمیده ام .

می بینی که چنین سخت شده ام .

حالا که به درگاه تو " رو کرده ام ، با آوای محزون و شکسته ام به اعتراف نشسته ام که

تمام موجودات ، فقیر درگاه تو " اند .

امّا منِ بیدل را چه شده است که هنوز به خود نیامده ام ؟!

که روح دلم تاریک تر از شبان بی مهتاب است !

نوبت به راز گوئی من که می رسد ، همه اش در تکرار اعتراف گناهانم می گذرد و مگر

نمی بینم که همه زانو زده اند در برابر تو " !

آوای هماهنگ حیات ، تو " را می خواند .

موجهای بی قرار ، دشواری مرا شرح می دهند که ناتوان در برابر عظمت تو " ...

در حالیکه قلب من فرسنگها از تو " دور است .

و مگر نمی بینم که کوهها در جبروت تو " مغلوبند و کهکشانها ، کوچکترین ثناگوی تو " اند و

ستارگان آسمان ، کاسه های گدائی شان را در برابر تو " دراز کرده اند و مگر نمی بینم فقرای ذاتی ،

خانه ی تو " را که زمزمه می کنند و تسبیح می خوانند !

وای !

ای وای !

چه هولناک شده ام که دیدگانم عظمتِ تو " را نمی بیند !

و قلبم هنوز چیزی نمی فهمد .

منِ بیدل را چه شده است ؟!

نکند ...

نکند مرا به خود وا گذاشته ای در این سرای بیگانه که همواره در خویشتن فرو غلتم و بر کوریم

افزون شود ؟

نازنینا "

به صدای غربت در شبهای تارم سوگند که دیگر رهِ بی تو " را نپویم و روی دل من همیشه و همه گاه "

به سوی تو " باشد ،

که تنها با تو " و در کنار تو " به صدای آبی و صامت دریا ،...

گوش خواهم سپرد تا شاید

شاید آن فانوس شکسته در دل ، دوباره زنده شود به نور ربّانیت " .

مهربانا "

...

التماس دعا

یا زهرای اطهر "

َاللهَُمّ عَجِّّل ِلوَلیّکَ الفَرَج